In 2023 reisde ik naar São Tomé, een eiland dat werd ingericht als eerste grootschalige plantage-experiment in de Atlantische ruimte en later model stond voor de koloniale exploitatie in Zuid-Amerika en het Caribisch gebied.

In deze context onderzocht ik hoe dergelijke processen, die gepaard gingen met het verlies van cultureel-ecologisch erfgoed, hebben bijgedragen aan diepgaande genderongelijkheid en structureel geweld tegen vrouwen. Ik verbleef bij families en luisterde naar de verhalen van vrouwen en meisjes over hoe hun aanwezigheid in de samenleving wordt beperkt tot het huishoudelijk terrein en de voortdurende dreiging van seksueel misbruik. Hun ervaringen lieten zien hoe koloniale erfenissen lichaam, beweging en landschap hebben gemarkeerd.

We spraken over verlies en uitsluiting, maar ook over mogelijkheden tot verandering en herstel. Samen verbeeldden we een wereld waarin meisjes onbelemmerd aanwezig konden zijn, een wereld waarin wij willen leven en opgroeien. Uit deze uitwisseling ontstond een reeks werken, waarin meisjesfiguren vrijelijk verschijnen in het woud, aan de kust en in de zee: landschappen die hun in werkelijkheid grotendeels zijn ontzegd. Het werk toont de spanning tussen droom en realiteit, als uitnodiging om gevestigde normen te bevragen. Een eerste stap in het ter discussie stellen en doorbreken van koloniale nalatenschappen.